Grodnie, na Białorusi, aktor, poeta i bard z gitarą, wyrosły na
pograniczu kultur białoruskiej, polskiej i żydowskiej. Legenda
białoruskiej „poezji śpiewanej". Bywa też nazywany Bardem Wielkiego
Księstwa Litewskiego.
Piosenki jego autorstwa uważane są za bardzo
osobiste, łączy się w nich liryka i publicystyka. Pełne są sarkazmu,
ironii i żalu po niespełnionych nadziejach. Często poruszają wzniosłe
tematy, ale jednocześnie nie ma w nich patosu. Wychowanie na pograniczu
kultur sprawiło, że Szałkiewicz często porusza tematykę życia
codziennego ludzi, którzy czują więź z ojczystą ziemią, ale uważają
życie − miłość, śpiew, taniec, wychowanie dzieci − za ważniejsze od
niekończących się wojen, zmieniających się okupacji i następujących po
sobie kolejno władz. Wiktor Szałkiewicz podczas występów jest
paradoksalny i nieprzewidywalny.
Wiktor Szałkiewicz jest kawalerem
Orderu Uśmiechu, zdobywcą Grand Prix legendarnego festiwalu muzycznego
„Basowiszcza 1992”, Grand Prix festiwalu „Jesień Bardów 1992”, laureatem
Festiwalu Pieśni Autorskiej ORRA i zdobywcą nagrody w nominacji
„Wydarzenie festiwalu”, zdobywcą Grand Prix Ogólnopolskiego Konkursu
„Przybycie Bardów 2005”.
Autor siedmiu solowych albumów muzycznych,
tomu poetyckiego oraz dwóch książek prozatorskich: "Requiem dla rzeczy
niepotrzebnych"* oraz "Miasteczko G. i okolice". Koncertował w Stanach
Zjednoczonych, Gruzji, Anglii, Niemczech, Francji, Czechach, Polsce,
Rosji, Szwecji, na Dominikanie, Litwie i Ukrainie. Zagrał główne role w
filmach "Slozy błudnogo syna" (pol. "Łzy syna marnotrawnego") i "Sładkij
jad lubwi" (pol. "Słodki jad miłości").
*"Requiem dla rzeczy
niepotrzebnych" - w tej książce Szałkiewicz składa hołd niepotrzebnym
rzeczom, które nadal istnieją i bardzo dużo dla niego znaczą -
"poczynając od jakiegoś niedźwiadka, który bez oka siedzi na szafie w
pokoju córki, a kończąc na książce astronoma H.A.Reya - "Gwiazdy".
